Żyworódka pierzasta ma niewielkie wymagania, ale bardzo szerokie zastosowanie lecznicze. I sprawdza się o wiele lepiej niż liście aloesu.
Żyworódka pierzasta (Kalanchoe pinnata) to wieloletnia roślina sukulentowa z rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Madagaskaru, ale rozprzestrzeniła się również w Azji, Australii i wyspach Oceanu Spokojnego oraz w Ameryce Środkowej. W Polsce jest uprawiana w doniczkach jako roślina pokojowa. Poznać ją można po charakterystycznych pierzastych liściach złożonych z 3–5 owalnych listków z ząbkowaną krawędzią. Mocna, najczęściej wyprostowana, często rozgałęziająca się łodyga osiąga wysokość od 30 cm do 200 cm. Kwiaty wyrastają na długich pędach, a jej kwiatostan utrzymuje się nawet kilka miesięcy.
Żyworódka pierzasta a żyworódka Daigremonta
Do najbardziej znanych gatunków żyworódki należy żyworódka pierzasta (Kalanchoe pinnata) oraz żyworódka Daigremonta (Kalanchoe daigremontiana). Jak to często bywa z egzotycznymi roślinami, które stosunkowo niedawno trafiły do naszych mieszkań, ich nazwy są często mylone. Właściwe rozpoznanie gatunku ma istotne znaczenie, ponieważ żyworódka pierzasta jest zdecydowanie najbardziej wartościowa i to ją wykorzystuje się w ziołolecznictwie i kosmetykach. Właściwości lecznicze żyworódki Daigremonta są zdecydowanie mniejsze i należy ją stosować tylko zewnętrznie.
Obydwa gatunki różnią się wyglądem. Żyworódka Daigremonta posiada liście trójkątne, zaostrzone i osadzone na prostej nierozgałęzionej łodydze. Na pokarbowanych krawędziach liści tworzy liczne rozmnóżki z maleńkimi listeczkami i korzonkami. Żyworódka pierzasta nie posiada wypustek i rozmnóżek, chyba że liść dotknie wcześniej podłoża. Jej dolne liście są proste (pojedyncze) i jajowate, a górne pierzaste, często z nieparzystą liczbą listków.
WARUNKI UPRAWY
Żyworódka pierzasta dobrze rośnie na parapecie okiennym. Latem warto przenieść ją do ogrodu lub na balkon. W okresie zimowym zapewnijmy jej maksymalnie dużo światła, ponieważ to jego brak może przyczynić się do obumierania rośliny. Roślina preferuje lekkie, żyzne podłoże i umiarkowane podlewanie. Lepiej znosi okresowe przesuszenie niż nadmiar wody, który prowadzi do gnicia korzeni. Mając na uwadze spożywanie liści, roślinę należy zasilać wyłącznie naturalnymi nawozami np. obornikiem. Gdy nadmiernie wyrośnie, jej wygląd może stać się nieatrakcyjny i lepiej wyprowadzić nową roślinę z rozmnóżki. Rozmnóżki pojawiają się na brzegach liści, pomiędzy ich ząbkami zwykle po ich odłamaniu, gdy leżą na podłożu. Roślina może ukorzeniać się także z łodygi i liści.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Właściwości lecznicze żyworódki pierzastej i jej dobroczynny wpływ na organizm człowieka są cenione na całym świecie. Sok z liści żyworodki jest bogaty w witaminę C, flawonoidy i mikroelementy: krzem, magnez, selen, glin, wapń, potas, miedź, mangan i inne. Roślina wykazuje właściwości regenerujące i przeciwzapalne. Skutecznie zwalcza bakterie, wirusy i grzyby. Leczy stany zapalne błony śluzowej, paradontozę, zapalenie spojówek. Zmniejsza obrzęki. Łagodzi skutki ukąszeń owadów. Ma również zastosowanie przy wszelkich uszkodzeniach skóry, głębokich zranieniach i bliznach pooperacyjnych. Leczy oparzenia i odleżyny. Podobno pomaga przy regeneracji organizmu po radioterapii i chemioterapii. Wzmacnia serce, poprawia i reguluje układ krążenia. Zwiększa siły obronne organizmu, co umożliwia skuteczną walkę z wszelkimi infekcjami. Jest nieoceniona przy bólu gardła. Żyworódkę stosuje się również przy egzemach skórnych, opryszczce i trądziku. Doskonale sprawdza się także w przypadku łupieżu.
ZASTOSOWANIE
Żyworódka pierzasta może pełnić rolę domowej apteczki. Ze względu na jej walory lecznicze powinna znaleźć się w każdym domu. Okazuje się, że ma znacznie szersze zastosowanie od bardziej popularnego aloesu. Można jej używać zewnętrznie w formie okładów z liści, soku (świeżego albo konserwowanego spirytusem) lub wcierać maść. Do użytku wewnętrznego stosujemy nalewkę. Oto kilka sprawdzonych przepisów.
Świeży liść:
Po umyciu i osuszeniu należy zdjąć z liścia cieniutką błonkę i położyć na ranę lub zmienioną chorobowo skórę. Następnie owinąć bandażem lub przykryć gazą. Zmieniać opatrunek co około 6 godzin aż do zagojenia. Skuteczne przy skaleczeniach, kontuzjach i obrzękach.
Sok:
Liście wraz z ogonkami oderwać od rośliny, umyć, owinąć w papier i trzymać w lodówce około tygodnia. Następnie zmiażdżyć (przy użyciu drewnianych lub plastikowych narzędzi) i wycisnąć sok. Przesączyć go przez gazę do szklanych buteleczek. Sok jest od razu gotowy do użycia. Jeżeli dodamy do niego spirytus (około jednej czwartej szklanki soku połączyć z jedną szklanką spirytusu salicylowego) możemy używać tą mieszankę przez cały rok przechowując w lodówce. Nadaje się do okładów, nacierania i dezynfekcji ran.
Nalewka do picia:
Do słoika wlać czysty spirytus lub wódkę. Dodać liście w proporcji: jedna cześć pokrojonego liścia lub miazga z żyworódki na trzy części płynu. Do rozdrabniania liści nie używać metalowych narzędzi. Słoik zamknąć szczelnie, potrząsnąć i postawić w ciemnym miejscu w temperaturze pokojowej. Po dwóch tygodniach nalewka jest gotowa do użycia. Przyjmujemy po 10 ml (dwie łyżeczki) 2-3 razy dziennie.
Maść:
Roztopić około 10 dag świeżego niesolonego smalcu. Gdy jest ciepły (nie gorący) zmieszać z 1 łyżką soku z żyworódki. Przełożyć do słoiczka i przechowywać w lodówce. Maść stosuje się w leczeniu oparzeń, na ukąszenia owadów, zakażenia grzybicze skóry i paznokci.
Tabela przedstawia jak stosować żyworodkę pierzastą na popularne schorzenia.
| Dolegliwości | Stosowanie żyworódki |
| Angina Ból gardła | Kilka razy dziennie po jedzeniu powoli żujemy liść połykając sok. Powoduje to znieczulenie przełyku (nie należy popijać). Uczucie odrętwienia przechodzi po kilku minutach. |
| Grypa | Cztery razy dziennie, przed jedzeniem pijemy 20 kropli soku lub nalewkę z żyworódki pierzastej. |
| Katar | Kilka razy dziennie zakraplamy po kilka kropli do nosa (dzieciom po 2 krople). W parę minut po zakropleniu następuje gwałtowne kichanie. Nie stosować nalewki spirytusowej. |
| Ból głowy | Czoło i skronie smarujemy sokiem lub nalewką spirytusową rano i wieczorem. Dodatkowo należy 2 razy dziennie pić 20 kropli soku. |
| Ból zęba | Bardzo powoli, zębem, który nas boli żujemy liść. Jeżeli w zębie jest ubytek wkładamy tamponik nasączony sokiem. Powtarzamy kilkakrotnie. |
| Zapalenie ucha | Do bolącego ucha wkraplamy sok lub wkładamy wacik nasączony sokiem. |
| Zapalenie dziąseł | Rano i wieczorem bardzo wolno żujemy liść, trzymając go w ustach około 15 minut. Uczucie odrętwienia przechodzi po kilku minutach. |
| Zapalenie stawów | Dwa razy dziennie przykładamy kompres nasączony sokiem lub nalewką spirytusową. |
| Oparzenia skóry | Kilka razy dziennie przykładamy gazik nasączony świeżym sokiem. Nie należy używać nalewki spirytusowej. |
| Rany | Przemywamy lub przykładamy czystym sokiem z liści lub nalewką spirytusową. |
| Egzema | Zmienione chorobowo miejsce przecieramy kilka razy dziennie wacikiem nasączonym świeżo wyciśniętym sokiem z liści. Można użyć maści z żyworódki. |
| Łupież | Co dwa dni na noc nacieramy skórę głowy sokiem lub nalewką. |
| Trądzik | Dwa razy dziennie przemywamy twarz wacikiem nasączonym nalewką spirytusową. |
Sok i nalewka z żyworódki pierzastej nie są wskazane dla osób, które mają podwyższony poziom potasu we krwi. Nie powinny ich spożywać kobiety w ciąży i osoby przyjmujące leki na stałe. Z wiadomych przyczyn soków z zawartością alkoholu nie należy podawać do picia dzieciom.
Zobacz także:
Kalanchoe Blossfelda CZYTAJ DALEJ >>
