Piwonia, znana także pod nazwą peonia, to jedna z najpiękniejszych bylin jakie możemy podziwiać w ogrodach. Jej największą ozdobą są rozkwitające na przełomie maja i czerwca okazałe kwiaty, które w zależności od odmiany występują w odcieniach czerwieni różu lub bieli.

Piwonia chińska (Paeonia lactiflora) naturalnie występuje na terenach Chin, przez Tybet do Syberii. Pojawiła się w Europie pod koniec XVIII wieku, chociaż w Chinach uprawiono ją od ponad tysiąca lat. Dawniej sadzono ją nie tylko ze względu na dekoracyjne kwiaty, ale także na ich właściwości lecznicze.

Bardzo malownicze kępy piwonii chińskiej osiągają około 1 m wysokości, tworząc na sztywnych, wzniesionych pędach intensywnie pachnące, okazałe, kuliste, dochodzące nawet do 20 cm średnicy kwiaty. Bylina posiada charakterystyczne, intensywnie zielone, pierzastosieczne liście, które zamierają na zimę oraz zgrubiałe korzenie.

ODMIANY PIWONII

Dzięki wieloletniej pracy hodowców otrzymano do tej pory kilka tysięcy odmian o wyjątkowej urodzie. Ich dostępność na rynku powoduje, że piwonie chińskie rzadko uprawiane są w formie czystego gatunku. Poszczególne odmiany różnią się między sobą nie tylko wysokością roślin (60-100 cm), terminem kwitnienia (od V do VI), barwą kwiatów (białe, czerwone, w odcieniach różu), ale także budową kwiatów. Ta ostatnia cecha została wzięta pod uwagę przy botanicznym podziale piwonii chińskich na następujące grupy:

– piwonie pojedyncze o kwiatach o jednym okółku szerokich płatków otaczających liczne pręciki, jak np. ‘Krinkled White’, ‘Prairie Moon’,

– piwonie japońskie o kwiatach posiadających 1 lub 2 okółki okazałych płatków zewnętrznych oraz liczne, wąskie, zwykle kontrastowo zabarwione płatki pręcikowe w środku; zaliczamy tu polskie odmiany m.in.: ’Władysława’, ‘Ewelina’, ‘Ursyn Niemcewicz’,

– piwonie anemonowe posiadające kwiaty złożone z kilku okółków szerokich w płatków zewnętrznych, a ich środki są kuliście wypełnione szerokimi płatkami pręcikowymi, jak np. u przedstawicieli polskich odmian – ‘Jadwiga’, ‘Barbara’, ‘Profesor Wóycicki’,

– piwonie pełne, których kuliste kwiatostany wypełnione są równomiernie rozłożonymi podobnej wielkości płatkami, przez co przypominają pompony, jak np. ‘Sarah Bernhard’, ‘Shirley Temple’, ‘Albert Crousse’, ‘Festiva Maxima’ i ‘Catharina Fontijn’. Polskie odmiany to ‘Hania’, ‘Krystyna’ i ‘Ursynów’.

UPRAWA I PIELĘGNACJA

Piwonię chińską najlepiej posadzić na stanowisku słonecznym lub lekko ocienionym i osłoniętym od wiatru. Roślina preferuje gleby żyzne z dużą zawartością próchnicy, piaszczysto-gliniaste, dość przepuszczalne, utrzymujące wodę w okresie suszy, ale nie podmokłe. Optymalne pH podłoża zawiera się w przedziale 5-6.

Piwonie zakupione w sklepie ogrodniczym, z tzw. „gołym korzeniem” można sadzić do gruntu jesienią na przełomie sierpnia i września albo w okresie wiosennym od marca do maja. Rośliny sadzimy dość płytko – tak by pąki były przykryte jedynie 3-5 cm warstwą ziemi. Piwonie posadzone za głęboko mogą przez wiele lat słabo kwitnąć. Na metrze kwadratowym gruntu mogą znajdować się maksymalnie dwie sadzonki. Ziemia powinna być głęboko przekopana – na co najmniej 50-60 cm i użyźniona najlepiej kompostem lub dobrze przekompostowanym obornikiem. Podłoże w dołkach można również wymieszać z torfem. W pierwszym roku u nowo posadzonych piwonii zaleca się usuwać pąki kwiatowe, żeby młode rośliny mogły rozbudować system korzeniowy.

Piwonie chińskie nie wymagają częstego nawadniania. Nie lubią też moczenia liści, gdyż sprzyja to pojawieniu się szarej pleśni. Tylko w okresie suchej wiosny lub długotrwałej suszy trzeba je obficie podlać, żeby nie straciły pąków kwiatowych. Ziemię wokół nich warto podsypywać warstwą kory – to uchroni glebę przed nadmiernym wysychaniem. Jeśli rośliny rosną w ciężkiej, słabo przepuszczalnej glebie trzeba podlewać je z umiarem, gdyż nadmiar wilgoci może powodować choroby i słabszy wzrost.

Im podłoże bogatsze w składniki pokarmowe, tym rośliny potrzebują mniej corocznego nawożenia. Piwonie chińskie najlepiej zasilać w trzecim roku: wiosną nawozem wieloskładnikowym o podwyższonej zawartości fosforu i potasu, a niższej azotu. Nawożenie mineralne stosujemy ostrożnie żeby nie przenawozić roślin. Bezpieczniej jest ściółkować glebę między piwoniami kompostem ogrodowym lub dobrze rozłożonym obornikiem. Nawożenie naturalne najlepiej stosować dwa razy w sezonie – wiosną i jesienią.

Dla jak najdłuższego kwitnienia należy usuwać przekwitające kwiaty. Nie dopuścimy wtedy do zawiązywania owoców, które osłabiają roślinę. Jesienią ścinamy i usuwamy część nadziemną tuż przy gruncie żeby przeciwdziałać pojawieniu się chorób grzybowych: szarej pleśni i rdzy piwonii.

Piwonie nie przepadają za przesadzaniem. W jednym miejscu mogą rosnąć kilkanaście lat. Starsze okazy trzeba przenieść w inne miejsce dopiero kiedy marnieją i słabo kwitną. Jest to dobra okazja do rozmnożenia roślin. Nowo posadzone lub przesadzone rośliny wymagają okrycia na zimę gałązkami świerka, warstwą suchych liści lub torfu.

ROZMNAŻANIE

Piwonie chińskie rozmnażamy przez podział starszych, przynajmniej 3-letnich karp najlepiej od połowy sierpnia do końca września, żeby rośliny zdążyły ukorzenić się przed zimą. Wykopujemy ostrożnie całą karpę i po oczyszczeniu z ziemi i opłukaniu wodą dzielimy ostrym nożem na części z co najmniej dwoma widocznymi pąkami. Następnie sadzimy je do dołków wypełnionych kompostem i podlewamy.

ZASTOSOWANIE

Piwonie chińskie w okresie kwitnienia mogą być wspaniałą wizytówką ogrodu, a po przekwitnieniu staną się zielonym tłem dla innych, mniejszych roślin. Na rabatach dobrze komponują się z dzwonkami, orlikami, kosaćcami albo ostróżkami. Można sadzić je także wzdłuż ogrodzeń i ścieżek albo wyeksponować pojedynczy okaz na trawniku. Odmiany o kwiatach jasnoróżowych dobrze sprawdzają się przy tworzeniu romantycznych zakątków. Piwonie od dawna uprawia się także na kwiat cięty – postoją w wazonie nawet tydzień.

CIEKAWOSTKA

Dla posiadaczy piwonii częstym widokiem wzbudzającym niepokój są mrówki wędrujące po ich pąkach kwiatowych. Nie jest to jednak powód do zmartwienia, a zupełnie naturalne zjawisko. Mrówki żyją w symbiozie z piwoniami i nie czynią im żadnej szkody. Zwabia je słodka wydzielina na okrywach pąków. Kiedy kwiat się rozwija, mrówki znikają.

Zobacz także:

Ogród w stylu romantycznym CZYTAJ DALEJ >>