Cechy charakterystyczne katarantusa różowego to lśniące ciemnozielone liście oraz okazałe kwiaty w odcieniach różu lub bieli, zwykle z ciemnym oczkiem. Ta atrakcyjna i łatwa w uprawie roślina balkonowo-rabatowa kwitnie przez całe lato, aż do jesieni.

Katarantus różowy (Catharanthus roseus) należący do rodziny toinowatych (Apocynaceae), pochodzi z Madagaskaru. Potocznie nazywany jest barwinkiem różowym, co wynika z błędnego zaklasyfikowania tego gatunku przez Karola Linneusza do rodzaju barwinek (Vinca). Kwiaty katarantusa kształtem przypominają kwiaty barwinka, jednak obydwie rośliny nie są ze sobą spokrewnione. Dlatego botanicy zaliczyli jednak ten gatunek do rodzaju Catharanthus, co po grecku oznacza czysty kwiat. Ma to związek ze zdolnością rośliny do samooczyszczania się z przekwitniętych kwiatów.

W swoim naturalnym środowisku katarantus różowy jest wiecznie zielonym półkrzewem, dorastającym do około 1 metra wysokości, jednak w naszym kraju osiąga zwykle nie więcej niż 30-40 cm wysokości i z powodu dużej wrażliwości na mróz, jest traktowany jako roślina jednoroczna. Nadaje się do uprawy w doniczkach i gruncie.

Katarantus ma wzniesiony, krzewiasty pokrój. Tworzy pojedynczy, silnie rozgałęziony pęd pokryty licznymi, dużymi, lancetowatymi, zielonymi liśćmi. Ich powierzchnia jest błyszcząca z wyraźnie widocznym, jaśniejszym nerwem głównym. Największą ozdobą katarantusa są pięciopłatkowe, płaskie kwiaty o średnicy do 5 cm. Na pędach pojawiają się już od czerwca i rozwijają sukcesywnie aż do października. Niszczy je dopiero przymrozek. Zapylane są przez owady, ale mogą się także zapylać same. Opadają z rośliny jeszcze przed zwiędnięciem.

WYMAGANIA

Katarantus różowy najlepiej rośnie na słonecznym i ciepłym stanowisku. Toleruje też półcień, ale musi mieć 8 godzin bezpośredniego nasłonecznienia. Zaleca się umieścić go w miejscu osłoniętym przed deszczem, gdyż krople wody osiadające na kwiatach, powodują powstawanie na płatkach brzydkich plam. Dla roślin uprawianych w doniczkach odpowiednia będzie ziemia balkonowa, czyli próchniczno-torfowa z dodatkiem piasku o odczynie lekko kwaśnym. Na rabatach podłoże powinno być średnio żyzne i próchniczne. Katarantus preferuje gleby piaszczysto-gliniaste.

PIELĘGNACJA

Katarantusy w doniczkach podlewamy często, lecz umiarkowanie. Najlepiej żeby ziemia była stale lekko wilgotna. Brak wilgoci rośliny manifestują zwieszaniem liści, ale po nawodnieniu szybko je podnoszą. W czasie upałów konieczne jest więc regularne podlewanie.

Dla zachowania bujnego kwitnienia, w sezonie wegetacyjnym katarantusy potrzebują także systematycznego dokarmiania niskimi dawkami nawozu do roślin kwitnących. W uprawie pojemnikowej nawozimy je przez cały sezon, a na rabatach 2-3 razy (do połowy sierpnia).

Katarantusy nie są odporne na mróz i zwykle traktuje się je jak rośliny jednoroczne. Jeśli chcemy zachować nasze okazy do następnego sezonu, na zimę należy je przenieść do jasnego pomieszczenia o temperaturze około 15-18°C. Jednak ciężko jest zachować ich zwarty pokrój i walory ozdobne dłużej niż przez 2-3 lata.

Nowe sadzonki kupujemy w maju, są zwykle niewielkie i nie rzucają się w oczy. Na miejsce stałe wysadzamy je kiedy minie niebezpieczeństwo przymrozków (po 15 maja). Wtedy też można wystawić katarantusy uprawiane w doniczkach na balkon lub taras. Kiedy nastaną ciepłe noce szybko rozwiną się z nich gęste, obsypane kwiatami rośliny.

ROZMNAŻANIE

Katarantusy można rozmnażać z nasion, które wysiewa się w marcu do podłoża z torfu i piasku i trzyma w ciepłej szklarni. Drugim sposobem rozmnażania jest ukorzenianie niezdrewniałych sadzonek pędowych, pobieranych wiosną z roślin przechowanych przez zimę. Można umieścić je w wodzie lub od razu umieścić w wilgotnym podłożu. Łatwo się ukorzeniają. Młodym sadzonkom należy uszczknąć wierzchołki pędów żeby się rozkrzewiły.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Katarantusy uprawiamy z uwagi na ich walory ozdobne, ale te piękne rośliny wykorzystywane są także w lecznictwie w terapii niektórych nowotworów, głównie białaczek. Ich łodygi i liście zawierają około osiemdziesięciu alkaloidów. Roślina ma również właściwości toksyczne.

Zobacz także:

Piątak lancetowaty CZYTAJ DALEJ >>