Fotergilla zachwyca w maju oryginalnymi kwiatami, a jesienią zdobi ogród kolorowymi liśćmi.

Fotergilla większa (Fothergilla major) to mało znany krzew, rzadko spotykany na rabatach, ale ze względu na walory dekoracyjne i mrozoodporność, zasługuje na uwagę. Ponieważ lubię oryginalne rośliny nie mogło jej zabraknąć w moim ogrodzie. Dopasowałam ją z łatwością do swoich nasadzeń ze względu na jej powolny wzrost i nieduże rozmiary, nieprzekraczające docelowo 1,5 m wysokości i szerokości.

POCHODZENIE

Fotergilla to krzew liściasty z rodziny oczarowatych. W naturalnym środowisku można ją spotkać w południowo-wschodnich rejonach Ameryki Północnej, gdzie rośnie dziko w lasach i na bagnach. Prawdopodobnie w XVIII została stamtąd przywieziona do Anglii podczas jednej z wypraw botanicznych, finansowanych przez lekarza Johna Fothergilla, który był miłośnikiem roślin i w swoim londyńskim ogrodzie botanicznym kolekcjonował takie unikalne „perełki” pochodzące z różnych części świata. To właśnie od jego nazwiska pochodzi nazwa tej ciekawej rośliny.

WARUNKI UPRAWY

Idealnym stanowiskiem do uprawy fotergilii są słoneczne rabaty, choć półcieniste miejsca również jej wystarczą. Mój okaz dobrze sobie radzi posadzony od wschodniej strony domu, gdzie wczesnym rankiem operują silne promienie słońca, a od południa panuje cień. Rośnie tam w towarzystwie azalii wielkokwiatowych, bo podobnie jak one lubi kwaśne podłoże, bogate w próchnicę, najlepiej wilgotne ale dobrze przepuszczalne. Zupełnie nie toleruje gleb zasadowych i nawet niewielka ilości wapna w ziemi powoduje chlorozę.

OZDOBNE KWIATY I LIŚCIE

Ten ozdobny krzew jest najbardziej atrakcyjny w okresie kwitnienia. W połowie maja, równocześnie z rozwojem liści, na końcach zeszłorocznych pędów, rozwijają się liczne kłosowate kwiatostany wielkości około 6 cm. Złożone są z ciekawych bezpłatkowych kwiatów, których pylniki ułożone są na biało-kremowych pręcikach w sposób przypominający szczoteczkę do mycia butelek.

Puszyste kwiaty utrzymują się przez okres około trzech tygodni i wydzielają delikatną, miodową woń. Kiedy opadną krzew nie traci na urodzie. Jego gałązki pokryte są gęsto ułożonymi, grubymi, sztywnymi, skórzastymi liśćmi, podobnymi nieco do liści olchy. Lekko ząbkowane blaszki liściowe, wyrastające pojedynczo na krótkich ogonkach, są zielone na wierzchu, a od spodu białe i owłosione.

W okresie jesiennym liście przebarwiają się na czerwono, złoto i pomarańczowo. Zwykle już pod koniec września krzew dosłownie zaczyna płonąć ognistymi barwami. Ten barwny spektakl trwa do późnej jesieni. Po opadnięciu liści uwidaczniają się liczne, wyprostowane, szare pędy.

PIELĘGNACJA

Fotergilla doskonale się krzewi, zagęszcza i samodzielnie wytwarza gęste, zwarte korony, dlatego nie wymaga cięcia formującego. Wczesną wiosną, w marcu, usuwam jedynie uszkodzone lub martwe pędy, a następnie zasilam nawozem do różaneczników. Wokół krzewu wysypałam korę sosnową, która zatrzymuje wilgoć w glebie i dodatkowo obniża jej odczyn, a także hamuje wzrost chwastów. Roślina jest wrażliwa na suszę, dlatego w szczególnie suche lata regularnie ją podlewam. Od kiedy rośnie w moim ogrodzie nie zauważyłam żeby była podatna na choroby i szkodniki.

Zobacz także:

Fotergilla nie lubi cięcia podobnie jak magnolia i złotokap CZYTAJ DALEJ>>