Intensywnie niebieskie dzwonkowate kwiaty cebulic pojawiają się już w marcu, gdy po długiej zimie jesteśmy spragnieni kolorów w ogrodzie. Posadzone na dużych powierzchniach prezentują się najatrakcyjniej.
Cebulica syberyjska (Scilla siberica) jest wieloletnią roślina cebulową, która wbrew swojej nazwie nie pochodzi z Syberii, tylko z południowych rejonów Rosji, Kaukazu i Turcji. Ze względu na niewielkie wymagania i wielorakie zastosowanie jest chętnie uprawiana w ogrodach i parkach na całym świecie. Jej drobne, delikatne kwiaty w pąkach wyglądają jak dzwoneczki, a kiedy się rozwiną kształtem przypominają gwiazdki. Osadzone są na bezlistnych łodygach po 2-3, tworząc groniasty kwiatostan. Barwa kwiatów najczęściej jest niebieska, chociaż w zależności od odmiany wyróżnia się również różowe oraz białe. Z cebuli równocześnie wyrastają też 2-4 wąskie długie liście.
WYMAGANIA
Cebulica syberyjska najlepiej rośnie na półcienistych stanowiskach pod koronami drzew lub w cieniu budynków, ale radzi sobie także na miejscach słonecznych, w tym w ogrodach skalnych. Preferuje gleby lekkie i żyzne, próchniczne, przepuszczalne, lekko wilgotne o odczynie zbliżonym do obojętnego (5,5–7,0 pH). Do uprawy cebulicy niewskazane są gleby ciężkie albo całkowicie piaszczyste. Przed sadzeniem cebul podłoże dobrze jest przekopać na głębokość 25 cm i wzbogacić naturalnym kompostem.
SADZENIE
Najlepszy termin sadzenia cebulicy syberyjskiej to sierpień i wrzesień. By wyeliminować zagrożenie związane z chorobami grzybowymi, cebulki wcześniej zaprawiamy. W podłożu umieszczamy je na głębokości 6–10 cm w rozstawie od 5 do 8 cm. Następnie obficie podlewamy. Ze względu to, że rośliny osiągają niewielkie rozmiary, najlepiej wyglądają sadzone w grupach co najmniej po kilkanaście sztuk. Nadają się również do uprawy w donicach ustawionych na balkonie lub tarasie.
PIELĘGNACJA
Po posadzeniu cebul zasilamy je wieloskładnikowym nawozem zawierającym fosfor, potas i azot. Dobrym pomysłem będzie ściółka z kompostu, która zatrzyma w ziemi więcej wilgoci, zapobiegnie wyrastaniu chwastów oraz pomoże cebulicom przetrwać zimę w najchłodniejszych rejonach kraju. W okresie wzrostu należy zapewnić cebulicom odpowiednią ilość wilgoci – jeśli brakuje deszczu, niezbędne jest podlewanie raz na kilka dni.
Po kwitnieniu rośliny muszą zmagazynować w cebulach nową porcję życiodajnej energii, która pozwoli na przetrwanie okresu spoczynku. Aby im to ułatwić, usuwamy przekwitłe kwiatostany, pamiętając o pozostawieniu liści do czasu, aż same zaschną.
Cebulice syberyjskie mogą rosnąć na jednym stanowisku przez 3–4 lata, po czym dla najpiękniejszego kwitnienia trzeba je przesadzić. Najlepiej wykopać cebulki tuż po zaschnięciu liści i od razu posadzić w nowe miejsce.
ROZMNAŻANIE
Cebulicę rozmnaża się z nasion, które same się rozsiewają, przez co rośliny szybko zajmują duże powierzchnie tworząc kolorowe kobierce. Nasiona możemy samodzielnie wysiać jesienią do gruntu i przykryć torfem. Po kilkukrotnym przesadzeniu siewki zakwitną dopiero po 2–3 latach.
Łatwiejszą metodą rozmnożenia cebulicy syberyjskiej jest oddzielenie cebul przybyszowych, które sadzimy na nowe miejsce zgodnie z ogólnymi zasadami uprawy.
ZASTOSOWANIE
Cebulice syberyjskie najładniej prezentują się posadzone w dużych grupach po kilkadziesiąt roślin, stwarzając gęsty kolorowy dywan. Doskonale nadają się również do ogrodów skalnych (w połączeniu z innymi roślinami cebulowymi, np. hiacyntami) lub jako urozmaicenie trawników. Można także zrobić z nich obwódkę wyższej rabaty, albo posadzić pomiędzy gatunkami zadarniającymi, takimi jak: barwinek, dąbrówka rozłogowa, bluszcz pospolity czy bluszczyk kurdybanek. Cebulice idealnie pasują do założeń naturalistycznych, a niewielkie kępki kwiatów rosnące pod koronami dużych drzew dodadzą uroku ogrodowym zakamarkom.
Zobacz także:
Hiacynty – odmiany, sadzenie, uprawa i pielęgnacja CZYTAJ DALEJ >>
